Post format archives:image

  •  

  •  

  • Beste surfer, op vraag van Antwerps minderbroeder kapucijn Marcin Derdziuk schrijf ik voor u dit artikel. Een terugblik op de fietstocht die hij, zestien jonge mensen en ik in de zomer van 2014 ondernamen. Ik start vertrouwd … bij het begin.

    Het begon voor mij op een chaotische receptie die plaatsvond op een late winteravond in het Atheneum van Antwerpen. Uit het niets reikte broeder Marcin mij plots de hand. Hij sprak mij over het plan waaraan hij meewerkte. Een plan
    om te fietsen van ’t stad naar Assisi en Rome. Het plan bleef voor mij het eerste ogenblik eerlijk gezegd nogal duister, maar de broeder lichtte de plannen toe en zo begon het te kriebelen bij mij.

    Een volgende dag sprak ik de broeder in zijn klooster aan de Ossenmarkt. Daar maakte hij een duidelijke scheiding tussen mijn wildste ideeën en het concrete plan. En zo gebeurde het. Elke volgende dag dat ik naar het klooster ging werd het plan concreter. Ik leerde welke wegen we gingen nemen, wat we op reis bij ons gingen hebben en vooral: met wie ik de tocht gingen maken.

    Omdat mijn tochtgenoten belangrijke makers zijn van mijn reisverhaal, ga ik de terugblik op de eigenlijke reis opdragen aan hen. Ik ga u vertellen waarom ik zo dankbaar ben dat zij mijn tochtgenoten waren. Of ik ga dat toch pogen, want er zijn geen woorden om volledig te vertellen wat ik echt wens te zeggen.

    Allereerst gaven mijn tochtgenoten meer dan het beste van zichzelf. Piotr bijvoorbeeld, hij gidste ons als de beste door ons thuisland, regenachtig Frankrijk, bergachtig Zwitserland en zonnig Italië tot in Vaticaanstad. Adam bracht ons met het busje steeds drinken en versnaperingen. En Dominik … hij zorgde als de beste voor fietsreparaties. Toen mijn ketting brak, het ******* moment van mijn reis, maakte hij meteen de handen vuil om ze snel en goed te maken. Dankzij ieders hulp bereikte onze fietstocht de eindbestemming Rome.

    Het was niet zomaar een fietstocht. Gesterkt met de pelgrimszegen namen we de tijd om te bidden voor onze intenties. Aartsengel Gabriël kwam niet naar beneden om duidelijk antwoord te geven, maar de stevige vragen van onder meer Michael, Oscar en Patrick beschermden ons tegen een inhoudsloze reis. Net als de prachtige
    vieringen. Samen vierden we de eucharistie in de Antwerpse Sint-Franciscuskerk, in mooie abdijkerken, op een campingparking, in parochiezalen, in de frisse Alpenlucht, in Assisi, in de Sint-Pietersbasiliek, … Als je samen op weg bent spreekt het Woord van God levendig. Of de woorden nu in het Frans, Italiaans, Pools of Nederlands uitgesproken werden, ze gaven kracht om samen verder te fietsen naar Rome.

    Dat de vieringen aanspraken kwam zeker ook door de schone muziek en zang van Anna en Koen. Hun muziek en zang brachten leven in kerken, slaapzalen, keukens,… Niet enkel de muziek en de fiets staken grenzen over. Ook mijn beperkte culinaire kennis. Mijn kennismaking met de Italiaanse, Franse en Poolse keuken was zeer geslaagd. Een dankjewel aan onder meer Anna, Bascha, Dorotha, Goscha, Kamila en Marius! Mijn lef stak ook grenzen over. De duik in het ijskoude Italiaans-Zwitserse meer van Grand Saint-Bernard was grensverleggend, maar een foto nemen van David op z’n Davids in het Vaticaans Museum was echt wel grensoverschrijdend gedrag. Het reisverhaal eindigt hier hoewel het nog onaf is. Zo moet ik Paul nog danken voor alles. Voor hem en iedereen ga ik eindigen met één korte zin: dziękuję, bardzo dobry.

    Tom Sips
    Antwerpen, 10 september 2014

Meer materiaal